Verbazing en gewenning

Hoi!

Vier dagen na aankomst vind ik het wel tijd voor mijn eerste berichtje hier. Ik probeer chronologisch verslag te doen van alles wat er sinds vertrek vanuit Oosterbeek is gebeurd.

Donderdag aan het begin van de middag ben ik door m'n ouders naar Schiphol gebracht. Mijn bagage was te zwaar, dat wist ik thuis al, maar ik gokte het erop dat KLM dit geen probleem zou vinden. Mocht het toch moeilijkheden opleveren dan had ik al bedacht wat ik nog uit m'n koffer zou halen. Aangekomen bij de inchekbalie vertelde de vriendelijke KLM medewerkster me dat het nog helemaal niet zo zeker was dat ik die dag nog zou vliegen.. Mijn vliegtuig was overboekt en 10 mensen zouden nog een nachtje van Schiphol mogen gaan genieten.. Haha, nou, toen deed ze niet zo heel moeilijk over 2 kilo extra.. Het was dus nog even spannend, maar toen ik om half vijf bij de gate aan kwam lag er keurig een stoelnummer voor me klaar en hadden ze me een stoel met extra beenruimte gegeven. Ach ja, het was even spannend, maar dan heb je ook wat!

Het was een rustige vlucht, ik mag niet klagen. Alleen het stijgen en dalen was geen pretje, maar ik moet eerlijk zeggen dat het eenmaal in de lucht best wel goed met me ging. Ik heb gelezen en zelfs nog een kleine drie uur geslapen. Een halfuurtje voor de landing ontstond er nog een ruzie in mijn compartiment (hoe heet dat?), een Nederlandse man ergerde zich al de hele vlucht aan het rondrennende kind van een Chinese vrouw. Aangezien zij geen Engels sprak en hij geen Chinees, probeerden ze het via een stewardess op te lossen. Ook met hulp van de purser kwamen ze er niet uit en er werd flink over en weer geschreeuwd. Toen was het personeel het zat en met de boodschap 'jullie houden het nog maar een twintig minuten met elkaar uit' werd het weer rustig.

Na het ophalen van de bagage (ik heb een record gevestigd, het duurde nog geen twee minuten voor ik m'n spullen had) werd ik in de ontvangsthal afgehaald door een medewerker van Monique, degene die me hier ook gaat helpen bij het vinden van een baan. Blijft een leuke ervaring, dat er iemand met een bordje met jouw naam staat te wachten! Hij was met eigen vervoer gekomen en bracht me naar het kantoor van China-Inside. Daar werd ik opgewacht door een stagiaire van Monique, een Nederlands meisje.
Vervolgens ben ik met de metro naar Hutong School gegaan, maar dat was niet m'n beste idee allertijden. In mijn herinnering hadden alle metrostations roltrappen, maar m'n herinnering gaf een vertekend beeld.. Ik moet twee keer overstappen en denk dat ik zeker 10 trappen op- of afgegaan ben. Niet fijn met twee koffers en een loodzware laptoptas (want daar zat stiekem ook meer gewicht in). Boontje komt om zijn loontje! :-)
Bij station Gulou Dajie werd ik opgehaald door Stacey en samen zijn we naar school gelopen. Jeetje, wat was er veel veranderd! Ik weet van de verhalen dat de Chinese overheid zomaar sloopt wat ze wil slopen, maar nu heb ik het met eigen ogen gezien.. Alle huizen/winkeltjes/restaurants aan de rechterkant waren al weg en links waren ze nu ook begonnen.. De leuke restaurantjes waren we altijd gingen eten zijn niet meer.. Superzonde! Ik ben er inmiddels achter dat er een nieuwe metrolijn wordt aangelegd en dat dat de reden van de sloop is.. Wat zou er met de mensen die er woonden (en werkten) gebeurd zijn?

Na een hartelijk weerzien met een aantal medewerkers van HS, heeft één van hen me naar huis gebracht (lang leve de taxi!). Toen hebben we mijn bagage afgezet en daarna heeft hij met geholpen met registreren ('all aliens should register within 24 hours after arrival' heb me al lang geen alien meer gevoeld :-)) Toen nog een tour door de buurt gehad en daarna was ik ook echt doodop.
Nog snel een jianbing gehaald (soort van pannenkoekje, met ei en kruiden), want mijn ontbijt in het vliegtuig was om half twee 's nachts (Nederlandse tijd) geweest en daarna m'n bed ingedoken. Inmiddels was ik meer dan 30 uur wakker (op een paar gestolen uurtjes in het vliegtuig na).. Uiteraard werd ik 's nachts wakker (4 uur) en heb ik daarna niet meer geslapen.. Lang leve de jetlag.

Op vrijdag had ik om 12 uur met Monique afgesproken om samen te lunchen. We hebben een afspraak gemaakt voor een sollicitatiegesprek (later vandaag). Toen heb ik een flink eind gewandeld, langs allerlei bekende plekjes in de stad. Ik woon in de wijk Dongzhimen ('tegenover de oostelijke poort'). Hier woonden de vorige keer wat vrienden en bekenden, dus ik herkende wel het een en ander. Zó ontzettend leuk om hier weer te zijn. Alles roept goede herinneringen op, van de omroepstem in de metro tot de luchtjes op straat, tot het weerzien met bekenden. Echt superleuk om terug te zijn! 's Avonds nog een keer op tijd naar bed, maar het had weinig zijn, want 's nachts werd ik weer wakker.

Inmiddels had ik al mijn huisgenoten ontmoet. Alex, een meisje uit Bulgarije, Charley, een meisje uit Canada en Luc, een man uit Frankrijk, van een jaar of 45.
Alex en Charley hebben me 's avonds meegenomen naar een housewarming van een vriend van hen. Hij en zijn huisgenoten zijn uit een Hutong School appartement getrokken en hebben zelf iets gezocht. Dat hebben ze goed gedaan, want het was een mooie plek, voor minder geld dan wij betalen. 's Nachts nog de stad ingeweest. Ik was uiteindelijk om half vier thuis en dat is natuurlijk niet heel bevorderlijk voor het wegwerken van je jetlag, zodat ik afgelopen nacht weer twee uur heb wakker gelegen. Het was wel erg leuk! Vantevoren zag ik er best tegenop. Het is raar dat ik de vorige keer een uitgebreid sociaal leven heb achtergelaten, maar nu weer helemaal opnieuw kan beginnen. Toch ben ik blij dat ik gegaan ben, het was zeker de moeite waard.

Gisteren uitgeslapen en 's middags wat wezen drinken met Stacey. Daarvoor op expeditie naar Ikea. Ik kreeg een beetje het Youp van 't Hek 'zaterdagmiddag half drie, is dat dom?'-gevoel. Het mocht dan zondag zijn, maar het was zó druk.. Maar goed, nu wat plantjes en een wasmand rijker. Jullie kennen vast het Ikea concept 'free refill' als je een frisdrank bestelt bij de uitgang. Nou, Chinezen geven daar een hele nieuwe dimensie aan, die vullen gewoon hun meegebrachte flesjes van thuis bij!

En zo zijn er dingen waar je nooit aan went.. Je leven wagen in een taxi (richting aangeven? Hoezo? Stoppen voor en zebra? Nee hoor, mensen lopen echt niet door als ik kom aanracen.. Een tweebaansweg? Huh, er passen toch prima drie auto's naast elkaar?).

Of het dringen bij het instappen van de metro.. Ze hebben hier nog nooit gehoord van het principe om mensen eerst te laten uitstappen en dan pas in te stappen. Nou las ik daar trouwens gisteren een interessante verklaring voor. Het Chinese woord voor 'in de rij staan' is 'pai dui' (paj dwee), maar op een andere manier uitgesproken betekent het 'de dood ingaan'. Geen wonder dat je dan niet zo graag in de rij staat..

Of het weer.. Zoals jullie in Nederland ook hebben meegekregen waarde er hier zaterdag een zandstorm rond. De beelden die op nu.nl stonden, heb ik niet meegekregen, maar het is een aparte gewaarwording om wakker te worden en de lucht geel te zien.. Mensen bleven er niet om binnen, ook al was dat wel de aanbeveling (ik ook niet trouwens).

Maar zo zijn er ook dingen waar ik me eerst enorm over verbaasde en waar ik nu alleen nog met een glimlach naar kijk.. Mensen die staan te vegen langs de snelweg, de security check bij de metro die een lachtertje is, restaurants die de afwas op straat zetten, overal, maar dan ook werkelijk OVERAL roken, (zodat je kleren hoe dan ook naar rook ruiken aan het eind van de dag), het leven op straat (of het nou schaken is, of kaarten, of het scheiden van garnalen), de baby's en peuters met een gat in hun broek, zodat ze geen luier aanhoeven.. Ach, het blijft een heel bijzonder land!

Zo hebben we gisteren 'op straat gegeten'. Je gaat dan op een paar krukjes zitten bij een pan met kokend water. In dat water wordt 'malatang' bereid, allerlei stokjes met 'iets' eraan. Broccoli, of bloemkool, worstjes of visballetje, of tofu in allerlei smaken en vormen.. Heel apart. De stokjes waarvan je gegeten hebt, bewaar je en die lever je aan het eind in bij de kok. Hij of zij telt ze dan en je rekent 1 kuai per stokje af (10 cent). Geweldig toch!?

Nou, dat lijkt me wel voldoende voor vandaag.. Dank voor jullie reacties al vóór ik iets geschreven had. Frans, heb hardop zitten lachen om je berichtje :-)

En duim voor me vanmiddag, want dan heb ik een sollicitatiegesprek (8 uur jullie tijd).

Liefs, Wiet